محبت با گناه جمع نمیشود حتما مطالعه شود

علامت ايمان اين است كه انسان لااُبالي نيست بلکه علامت ايمان اين است كه انسان اهل خير را دوست دارد، عمل خير را دوست دارد و اگر از ديگري سر بزند، خوشحال مي شود؛ از خودش هم سر بزند، خوشحال مي شود. بدي ها را دشمن مي دارد چه از ديگري سر بزند و چه از خودش. در روايات آمده، علامت مؤمن اين است كه اگر كار خوبي انجام داد خوشحال مي شود و اگر كار بدي انجام داد، متألم و متأثر مي شود. بنابراين اين معنايش لااُبالي گري نيست. گفته باشيم محب لااُبالي شود، معنايش اين است که اگر كسي در مقام محبت بود و بلغزد، اين لغزش به واقعيت وجود او ضرر نمي زند. كسي كه به مقام محبت خدا رسيده ولی لغزش داشته باشد، لغزش به او ضرر نمي زند. اين يك معناي اين حديث نوراني است.

از اين لطيف تر معنايش اين است كه هر كجا محبت اميرالمؤمنين(علیه السلام) باشد، گناه نيست. اصلاً اين محبت با بدي جمع نمي شود؛ چون: «إِنْ ذُكِرَ الْخَيْرُ كُنْتُمْ أَوَّلَهُ وَ أَصْلَهُ وَ فَرْعَهُ وَ مَعْدِنَهُ وَ مَأْوَاهُ وَ مُنْتَهَاهُ»، همۀ خيرها به وجود مقدس معصومين(علیه السلام) بر مي گردد. حضرات معصومين(علیه السلام) مبدأ و منتهاي همۀ خيرات هستند. هيچ شرّي نه از آن هاست و نه به سوي آن ها بر مي گردد. بنابراين محبت آن ها، معناي حضور آن هاست. هر قلبي كه در آن امام(علیه السلام) حضور دارد و در او حقيقتِ ولايت عنايت شده و مورد لطف و توجه است، اين قلب به مقام محبت مي رسد. اين محبت علامت حضور محبوب است و هر كجا آن ها هستند، بدي نيست.


#ملت_حسین_به_رهبری_حسین